جهان اخترشناسی پس از «جیمز وب» چه می بیند؟
تاریخ انتشار: ۲۶ دی ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۸۶۰۶۸۶
به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، به نقل از اسپیس، بیش از ۲۰ هزار مهندس و صد‌ها دانشمند برای ساخت تلسکوپ فضایی جیمز وب کار کردند.
خوشبختانه، این تلاش‌ها با انبوهی از دستاورد‌های باورنکردنی از سوی جدیدترین رصدخانه فضایی ناسا در ۶ ماه اول فعالیت علمی‌اش، جبران شد. اما در ادامه چه رویدادی در پیش داریم؟ جان ماتر، ستاره‌شناس برنده جایزه نوبل و دانشمند ارشد و پیشرو در طرح تلسکوپ فضایی جیمز وب دیدگاه خود را در مورد آنچه که همه مهندسان و دانشمندان ممکن است در آینده با آن مواجه شوند به اشتراک گذاشت.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
حضور ماتر در حوزه نجوم به قبل از پرتاب تلسکوپ فضایی هابل در سال ۱۹۹۰ باز می‌گردد، زمانی که اولین ایده‌ها برای ساخت تلسکوپ فضایی نسل بعدی در دهه ۱۹۸۰ مطرح و بعد‌ها به جیمز وب تبدیل شد تحقق رویایی مانند جیمز وب نیازمند دهه‌ها نوآوری توسط دانشمندان و مهندسان بی‌شماری بود که برای تبدیل این رویا به واقعیت تلاش می‌کردند از جمله تلاش‌های آن‌ها منجر به اختراع گونه‌های جدیدی از آشکارساز‌ها شد.
ماتر می‌گوید که اهداف نجومی بزرگ بعدی نیازمند فداکاری و خلاقیت مشابهی است. او در سخنرانی خود بیان کرد: جیمز وب نمایانگر این است که ما می‌توانیم کار‌های سخت انجام دهیم و ما به انجام کار‌های سخت ادامه خواهیم داد.
دانشمند ارشد طرح تلسکوپ فضایی «جیمز وب»گفت: جیمز وب نمایانگر این است که ما می‌توانیم کار‌های سخت انجام دهیم و ما به انجام کار‌های سخت ادامه خواهیم داد.
برخی از اهداف نزدیک‌تر از سایر اهداف هستند و بسیاری از اهداف در ذهن ستاره‌شناسان در حال چرخیدن هستند. ماتر می‌گوید: من نمی‌توانم همه موارد شگفت‌انگیزی را که در راه است به شما بگویم، بنابراین آن دسته‌ای را که بیشتر به آن‌ها علاقه دارم را به شما می‌گویم.
چندین رصدخانه جدید هیجان‌انگیز در ماه‌ها و سال‌های آینده راه‌اندازی می‌شود که از جمله آن‌ها می‌توان به ماموریت اروپایی اقلیدس (Euclid) و تلسکوپ فضایی نانسی گریس رومن (Nancy Grace Roman) ناسا اشاره کرد که هر دو به دنبال کشف سرنخ‌هایی از ماده و انرژی تاریک خواهند بود. رصدخانه ورا رابین (Vera Rubin) نیز طرح عظیمی است که در حال حاضر در صحرا‌های مرتفع شیلی در حال ساخت است و کل آسمان را برای یافتن تغییراتی کوچک رصد می کند که با نام «گذرا» (transients) شناخته می‌شوند. ستاره‌شناسان تصور می‌کنند که این رصدخانه هر شب میلیون‌ها نقطه قابل توجه را رصد خواهد کرد به قدری که بررسی همه‌ی آن‌ها دشوار خواهد بود.
اگر نگاهمان را بیشتر به آینده معطوف کنیم، طرح بلندپروازانه بعدی با نام «رصدخانه جهان‌های قابل سکونت» (HabEx) را خواهیم دید که جانشین بزرگی برای هابل و جیمز وب خواهد بود و کمیته مهمی به نام «Astro ۲۰۲۰ Decadal Survey» آن را توصیه کرده است.
سند آکادمی ملی علوم با نام مستعار «بررسی ۱۰ ساله» (decadal survey) حاکی از این است که ناسا باید از ماموریت‌های کوچک برای توسعه فناوری‌های رصد پرتو ایکس و مادون قرمز دور استفاده کند که می‌توان آن‌ها را در دو مأموریت تلسکوپ فضایی بزرگ به کار برد و بعدا آن‌ها را به رصدخانه جهان‌های قابل سکونت ملحق کرد تا قدرت بیشتری را به طیف گسترده‌تری از طول موج‌ها برساند.
ماتر گفت که فکر می‌کند این طرح به خوبی قابل دستیابی است و حتی تکمیل آن می‌تواند آسان‌تر از جیمز وب باشد که به‌طور نامناسبی برای برآورده کردن بودجه و رسیدن به ضرب‌الاجل‌ها با مشکل مواجه شده بود. از آنجاکه فناوری ساخت موشک‌ها به طور مداوم در حال بهبود است و استفاده از آن‌ها ارزان‌تر می‌شود، ماتر می‌گوید که حتی ممکن است بتوان رصدخانه جهان‌های قابل سکونت و سایر تلسکوپ‌های نسل بعدی را به جای زمین در فضا مونتاژ کرد؛ و البته همه پیشرفت‌ها به تلسکوپ‌های فضایی مربوط نمی‌شود. ماتر گفت که مشتاقانه منتظر است ببیند چگونه تلسکوپ‌های غول پیکر با قطر حدود ۳۰ متر، انقلابی در عرصه ستاره‌شناسی روی زمین ایجاد می‌کنند.
او حتی رویا‌هایی بزرگ‌تر از برنامه‌های رسمی ناسا دارد: شاید روزی این رصدخانه‌های غول‌پیکر زمینی بتوانند در کنار رصدخانه‌های فضایی کار کنند. ماتر از این همکاری با عنوان «ترکیب فضا-زمین» یاد می‌کند. یکی از روش‌های کلیدی اخترشناسان زمینی بر ابزار‌های کوچکی به نام تاج‌نگار وابسته است. تاج‌نگار یک قطعه تلسکوپی است که نور ستاره‌ها را مسدود کرده است و باعث نمایان شدن سیارات کم‌نور مجاور می‌شود. ماتر باور دارد که شاید روزی ما بتوانیم یک مسدودکننده نور ستاره را به مدار بفرستیم و آن را با تلسکوپ‌های زمینی مطابقت دهیم.
او می‌گوید: مشخص نیست که چنین جاه‌طلبی‌هایی ما را به کجا می‌برد، اما تا به امروز، هر بار که فناوری ما پیشرفت کرده، ما به سرعت مواردی را در مورد جهان آموخته و اغلب مواردی کاملاً ناشناخته پیدا کرده‌ایم. ماتر سخنان خود را با طرح یک پرسش و پاسخ به آن پایان داد. او گفت: با وجود این حجم از فناوری جدید چه چیزی در انتظار ماست؟ نمی‌دانم، اما به جزئیات بسیار بیشتری دست می‌یابیم و بسیار فراتر از اکنون خواهیم رفت.
منبع: خبرگزاری صدا و سیما
کلیدواژه: تلسکوپ فضایی کار های سخت جیمز وب
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.iribnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری صدا و سیما» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۸۶۰۶۸۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
رصد عنکبوت در سیاره سرخ
به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از اسپیس، مدارگرد مارس اکسپرس آژانس فضایی اروپا، عکس جدیدی را از ویژگی‌های کوچک و تاریک سیاره سرخ ثبت کرده که به عنکبوت شباهت دارند.
بررسی‌های صورت گرفته از تصاویر مذکور، این ویژگی‌ها را مانند گروهی عنکبوت نشان می‌دهد که در منطقه‌ای از مریخ موسوم به اینکا سیتی (Inca City) واقع در نزدیکی قطب جنوب سیاره سرخ در حال حرکت هستند و اگرچه در روز زمین بارش‌های مداوم شکوفا شدن گل‌ها را در پی داشته اما، در سیاره سرخ شاهد لشگر عنکبوت‌ها هستیم.
این ویژگی‌های کوچک و تاریک از میان شکاف‌های سطح مریخ جوانه می‌زنند. دانشمندان می‌گویند، این پدیده زمانی ظاهر می‌شود که نور خورشید بهاری بر لایه‌های دی اکسید کربن که در زمستان تاریک مریخ رسوب کرده‌اند، می‌تابد.
براساس بیانیه آژانس فضایی اروپا، یخ دی‌اکسید کربن به نوبه خود در لایه زیرین سطح مریخ به گاز تبدیل می‌شود و درنهایت تجمع حاصل از آن به شکل یخ ضخیم درمی‌آید.
گاز آزادشده، غبار تیره را از زمین زیرین خود به سمت بالا می‌برد و در نهایت گرد و غبار را وادار می‌کند تا پیش از نشستن روی سطح، مانند آب فوران‌کرده از یک آبفشان، از لایه‌های بالایی یخ پرتاب شود. این امر، ساختارهای ترک‌خورده و عنکبوت‌مانند را در اندازه ۴۵ متر تا یک کیلومتر ایجاد می‌کند.
منطقه موسوم به اینکا که به طور رسمی با نام «آنگوستوس لابیرینتوس» (Angustus Labyrinthus) شناخته می‌شود، شبکه‌ای خطی و تقریباً هندسی از برآمدگی‌ها مانند آنچه که روی زمین است را به نمایش می‌گذارد و بخشی از یک ویژگی دایره‌ای به عرض تقریبی ۵۳ مایل (۸۶ کیلومتر) است.
مقامات سازمان فضایی اروپا در بیانیه‌ای گفتند: ما هنوز دقیقاً مطمئن نیستیم که منطقه اینکا چگونه شکل گرفته، ممکن است تپه‌های شنی در طول زمان به سنگ تبدیل شده باشند. شاید موادی مانند ماگما یا ماسه از میان صفحات شکسته سنگ مریخ به بیرون نفوذ کرده و این منطقه شکل گرفته است.
جدیدترین تصاویر از این منطقه توسط دوربین استریو با وضوح بالا مدارگرد مارس‌اکسپرس در ۲۷ ماه فوریه حدود دوماه پیش هنگام فصل پاییز مریخ ثبت شده است.
انتهای پیام/
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»